Gurbet Kervanı

Anlatamadığım bir his var içimde.
Yine karşı yamaçtaki ışıklara takılıyor gözlerim.
Galiba gurbet kervanı geceliyor yüreğimde.
Saat bilmem kaç, kaçıncı türkü?
İnanın bilmiyorum.
Azizim (annem) kokuyor yanı başımda.
Ama arada bilmem kaç yüz kilometre?

Acı İstanbul Hatırası

Ne zaman böyle bir manzara görsem,
Sen düşersin aklıma azizim.
Karşılıklı oturup balık kokuları arasında kurduğumuz hayalleri,
Martı seslerine deli dolu eşlik edişimizi,
Saatlerce aç kaldıktan sonra çay ve simite tama edişimizi, 
Derslere geç kalmamak için kan ter içinde koşuşumuzu,
Acı bir İstanbul hatırası gibi hatırlarım.
Kim bilir azizim?
Belki de bir sandala binip uzaklaştığın gün ilk hatamı yaptım.
Ne zaman bir sandal görsem,
Dalar uzun uzun bakarım.
Tıpkı sen giderken yaptığım gibi...

Adam Gibi Severiz

Bizde gönül sevdi mi,
Aklın hükmü biter Azizim.
Gittiğimiz her yol,
Gördüğümüz rüyalar,
İçtiğimiz bir damla su,
İyiye dair her ne varsa ona çıkar.
Kötü olanlar ise bize kalır.
Mesela uykularımız kaçar,
Çoğu zaman nefesimiz daralır.
Baharın en güzel tadında,
Bizler kışın ayazını yaşarız.
Herkes tatlı bir musikiyi andıran
Kuş seslerini dinlerken,
Bizim payımıza korku salan
Kurtların uluma sesleri düşer.
Anlayacağınız Azizim;
Bütün kötü duyguları yaşasak da,
Biz sevdik mi, adam gibi severiz..

Gözleriniz

Gözleriniz diyorum azizim,

Gözleriniz hep böyle güzel mi bakar?

Kaçamak bir cevap vermek isterdim de,

Gözlerim beni yalancı çıkaracak diye korkarım.

Galiba gözlerim ilk defa böyle güzel görüyor.

Belki de ondan güzel bakıyor...

Mevsimler

Kaç bahar geçti üstümüzden,
Ne karakışlar geride bıraktık,
İnan bilmiyorum.
Sesimi içime ata ata ağlayarak 
Geride bıraktım birçok şeyi.
Haykırışlarımı kimse duymasın diye,
Gecenin kanatlarını açmış kollarına,
Umursamadan kendimi teslim ettim.
Çok coşkulu ve görünür kahkahalarım olsa da,
Perdenin arkasındaki gözyaşlarımdan,
Ve sebepsiz iç çekişlerimden,
Muzdarip büyüdüm.
Ben bir tutam sevgiye,
Yada ne bileyim
Amansız bir sevdaya tutunmak istedim galiba.
Sonra avare avare dolanırken,
Yolum adını dahi bilmediğim nefesinle kesişti.
Ben büyürken,
Sen yolunu bile bilmediğim,
Masal diyarlarının efsanesi oluyordun.
Adını bilmeden,
Üstelik tek kelime dahi konuşmadan,
Her doğan güneşe
Her yeni başlayan güne mânâ oluyordun.
İşte sırf bu yüzden,
Ben mevsimleri saymayı geçmişte bıraktım.
Baharları sana adarken,
Kendimi karakışlara teslim ettim...

SAZ-SÖZ

Elimde saz, dilimde söz
Sana çalar, seni söylerim...

Adalet Nerede?

Böyle adaletten konuşursunda,
Kendinden emin, her yerde,
Adalet nerede azizim? 
Biz neden göremiyoruz?
Adalet her yerde kardeşim.
Kitaplarda,
Mahkeme salonlarında,
Hatta biliyor musun?
Belinde silah,
Elinde bıçak olanların ağızlarında.
Peki yeterli mi azizim?
Yetmez kardeşim, yetmez.
Adalet insanı vicdanında olmadıkça,
Biz adaleti sağlamaz,
Sadece her fırsat bulduğumuzda
Adaleti konuşuruz...

Ne Düşünürsün Azizim?

Elinde çay bardağın,
Dudağında tütün ne düşünürsün azizim?
Düşünecek çok şey varda,
İnsanoğlundan fırsat olmuyor. 
Her zaman olduğu gibi,
Yine insanlığı basit çıkarlara harcayan,
Üç kuruşa değerlerini satan,
İçimizdeki insancıkları düşünürüm...

En Güzel An

Yılın en güzel günü,
Hatta en güzel saniyesi
Bu an sanki!
Karşımda deli dalgalarıyla,
Mavi ve yeşil tonların,
En güzel kol kola girdiği Sapanca.
Başımda tuhaf bir bahar havası,
Ve etrafımda biraz sinir bozucu,
Biraz iç gıdıklayıcı bir rüzgar var.
Elimde ince bellisine hayran olduğum,
Ama olmayıca kağıdına bile razı olduğum,
Bol Karadeniz kokan çay bardağım.
Daha ne olsun?
Sanki sadece bir an yaşanacak hayatta dair
Ve ben şimdi onu yaşıyorum...

Mor Çiçekler

Baharı müjdeleyen onlarca hadise vardır.
Güneş parlar, ay gülümser mesela.
Mesire yerlerinde kanat kokuları cirit atar.
Çocuklar amansızca koşar.
Ama bütün bunlar içerisinde 
En belir çiçeklerindir.
Başrolü onlar oynar.
Gerisi ya yardımcı, ya figüran,
Galiba bahar geliyor inceden inceye.
Baksanıza;
Mor çiçekler taşlara hüküm sürüyor.