Mevsimler

Kaç bahar geçti üstümüzden,
Ne karakışlar geride bıraktık,
İnan bilmiyorum.
Sesimi içime ata ata ağlayarak 
Geride bıraktım birçok şeyi.
Haykırışlarımı kimse duymasın diye,
Gecenin kanatlarını açmış kollarına,
Umursamadan kendimi teslim ettim.
Çok coşkulu ve görünür kahkahalarım olsa da,
Perdenin arkasındaki gözyaşlarımdan,
Ve sebepsiz iç çekişlerimden,
Muzdarip büyüdüm.
Ben bir tutam sevgiye,
Yada ne bileyim
Amansız bir sevdaya tutunmak istedim galiba.
Sonra avare avare dolanırken,
Yolum adını dahi bilmediğim nefesinle kesişti.
Ben büyürken,
Sen yolunu bile bilmediğim,
Masal diyarlarının efsanesi oluyordun.
Adını bilmeden,
Üstelik tek kelime dahi konuşmadan,
Her doğan güneşe
Her yeni başlayan güne mânâ oluyordun.
İşte sırf bu yüzden,
Ben mevsimleri saymayı geçmişte bıraktım.
Baharları sana adarken,
Kendimi karakışlara teslim ettim...