Uzaktan, en uzaktan bakarım.
Çocukça düşlerimde kaybolurum,
Masallara nazire yaparcasına.
Bir varsın bir yoksun gecelerimde..
İnceden üfürür rüzgar
Ve yüzünü okşar yalnızlığımın
Türkülere sığınırım
Kentin ışık açmayan tek damında.
Kırmızıya yüklediğim anlam kalır
Titreyen dudaklarımda.
Yarınlara sarılırım avuçlarımda
Yeniden başa sarar umutlar
Kimler kaldı ki yavan sonbaharlarda,
Güzel kokulu çiçekleri ayırt eden?
Bunca tuhaf sarsıntı arasında
Ay ışığı kıskanır senden kalan karanlığı
Oysa, uslanmaz bir çocuk gibi kıvranır gece...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder