İçimde karşı koyamadığım,
beni ben olmaktan alıkoyan
delice bir yangının hükmü var.
Üstelik öyle bir tezat var ki!
Gözyaşlarımı içime akıttıkça,
Yangının alevleri köpürüyor.
Belki hüzün, belki mutluluk
sebebinin ne önemi var.
Yangın bedenimin her yanını sarmış.
Çaresizce küle dönüşümü izliyorum.
Yanan ben, yakan içimden bir parça.
Cehennem için ölmeye ne hacet!
benim yüreğim cehennemden bir yer sanki
Umutlarım tükeniyor.
Yardım et Allahım!
Serin bir sonbahar günü filizlenen umudum
Yazın acımasız sıcağına kurban gitmesin.
Bu ateş, beni yakan bu keder
Dilimdeki sözlerden mi?
Yoksa gönlümdeki sevdadan mı?
İnan bilmiyorum.
Sözlerse kederin sebebi,
Boynum kıldan ince,
Ama sevdaysa bu yangının sebebi,
Sadece kader demek geliyor elimden.
Mazur gör bizi Azizim!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder