Kime İnanacağız?

Güzel ne varsa gerimizde kaldı
Sevda kokan şarkılarının yerine, her köşede ayrılığın matemi

Notaların dili lal 

Hatıra defterleri kapanalı epey zaman oldu. 

Ardımıza bakmaktan omuzlar düştü, boyunlar büküldü.

Gidenlerin peşinden bakakaldık sessizce

Kimi kara toprağın soğuk kollarında

Kimi dikenli tellerle yüreğimize çektiğimiz sınırların ardında

Neye yarar kanat çırpan kelebekler

Baharı müjdeleyen kardelenler

Bir bir gittiler

Analar, babalar, çocuklar ve gözleriyle sözleşen aşıklar

Ömür dediğin bundan ibaret

Gelirken ağlıyordun, giderken ağlatıyorsun

Söyle, kime inanacağız? 

Gün Aydı

Şehrin bu yakası soğuk
Dört bir yanda ayrılık rüzgarları

Matem sinmiş ruhların surlarına

Eski olmayan tarihin 

Tozlu sayfalarına gömülü umutlar

Anılar akıyor gözlerden

Yol vermez oldu dağların itici büyüsü

Çekti perdeyi umursamaz bulutlar 

Göğün mavisi kayboldu.

Dursun kehanetlerde kaybolan zaman

Gün aydı,

Kavuşma koksun memleket...

Akşam Üstü

Uzat yar ellerini

Üşüyorum iliklerime kadar

Avuçlarımı ısıt

Ürkek bir serçeye can verir gibi

İşte yine bir akşam üstü

Gözlerinde yakamozun ışıltısı

Uzat ellerini

Aşka dair iki kelam edelim..

ZAMAN

Geçmişin izini sürüyorum siyah perdede 

Umutsuzum

Suretlerde derin çizgiler 

Kırık bir cam misali zaman

Ömür, kanadı kırık bir gül

Kaç geceyi eskittik bir yudum sevgi olmadan

Dolunayı utandıran kaç zaman..